ای ساربان آهسته رو کآرام جانم میرود ----- وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود

من مانده ام مهجور ازو بیچاره و رنجور ازو ----- گویی که نیشی دور ازو در استخوانم میرود

گفتم بنیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون ----- پنهان نمی ماند که خون بر آستانم میرود

مَحمِل بدار این ساروان، تندی مکن با کاروان ----- کز عشق آن سرو روان گویی روانم میرود

او میرود دامن کشان، من زَهر تنهایی چشان ----- دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم میرود

برگشت یار سرکشم، بگذشت عیش ناخوشم ----- چون مِجمَری پر آتشم سر دُخانم میرود

با آنهمه بیدادِ او وین عهدِ بی بنیاد او ----- در سینه دارم یادِ او یا بر زبانم میرود

باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین ----- کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم میرود

شب تا سحر می نَغنَوَم و اندرز کس می نشنوم ----- وین ره نه قاصد میروم کز کف عنانم میرود

گفتم بگریم تا اِبِل چون فروماند به گِل ----- وین نیز نتوانم که دل با کاروانم میرود

صبر از وصالِ یار من برگشتن از دلدار من ----- گر چه نباشد کار من هم کار از آنم میرود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن ----- من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

سعدی، فغان از دست ما لایق نبود ای بی وفا ----- طاقت نمی آرم جفا، کار از فغانم میرود

غزل از سعدی شیرازی شاعر بزرگ ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش